ଗାଁର ଚାଷ
ଗୋପୀନାଥ ମହାନ୍ତି
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡ଼ିଆ କମନ୍ସ୍ |
ଗ୍ରାମ
ସଙ୍ଗଠନ କାମ ଘମାଘୋଟ ଚାଲିଲା ।
ପଦାରୁ ଫାରମରୁ ଲୋକ ଆସି ଚାଷବାସ
ବିଷୟରେ ଅନେକ କଥା ଶିଖାଇ ଦେଇଗଲେ
। ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କଥା ହେଉଛି,
କେଉଁ
ଫସଲ ପରେ କେଉଁ ଫସଲ ଲଗାଇଲେ ଫସଲ
ଭଲ ହେବ,
ଜମି
ପଡ଼ିଆ ପଡ଼ିବ ନାହିଁ,
ଅଥଚ
ଜମି ଉର୍ବର ହେବ । ଏ କଥା ସେମାନଙ୍କୁ
ଖୁବ୍ ଭଲକରି ବୁଝାଇ ଦିଆହେଲା ।
ସେହି ଅନୁସାରେ ଚାଷ କାର୍ଯ୍ୟ
ଚାଲିଲା ।
ଡ଼ିହ
ଜମି :-
ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଅଧରୁ
ଭାଦ୍ରବ ଅଧ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନଳିତା,
ବିଆଳି
ଧାନ,
ମାଣ୍ଡିଆ,
କୋଳଥ
କିମ୍ବା ମକା । ଭାଦ୍ରବ ଶେଷରୁ
ମାର୍ଗଶିର ଅଧା ବିରି । କାର୍ତ୍ତିକଠାରୁ
ଫାଲଗୁନ ଅଧ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତୁ ବିଲାତି
ଆଳୁ ବା ଶୀତଦିନିଆ ପନିପରିବା,
ଫାଲଗୁନ
ଅଧରୁ ବୈଶାଖ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ଖରାଦିନିଆ ପିଆଜ । ନୋହିଲେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଶେଷରୁ
କାର୍ତ୍ତିକ ଅଧ ଚିନାବାଦାମ ।
ଲଘୁଧାନ
ଜମିରେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠରୁ
କାର୍ତ୍ତିକ ଶେଷ ଲଘୁଧାନ,
କାର୍ତ୍ତିକ
ମାର୍ଗଶିର ମାସରେ ଆଖୁ ହୁଏ ।
ଖାଲ
ଜମି :-
ଖାଲ
ଜମିରେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଅଧରୁ
ଭାଦ୍ରବ ଅଧ ନଳିତା,
ଭାଦ୍ରବ
ଅଧରୁ ପୌଷ ଶେଷ ଧାନ,
ମାଘ
ଅଧରୁ ବୈଶାଖ ଶେଷ ମୁଗ କରନ୍ତି ।
ପ୍ରଥମ
କଥା ହେଉଛି,
ସାର
ଓ ଖତ କଥା । ସମସ୍ତେ ଗୁହାଳ ପାଖେ
ଗୋଟିଏ ଖାତ କରନ୍ତି,
ଗୁହାଳରୁ
ନାଳି କାଟି ଦିଅନ୍ତି,
ଯେପରି
ଗୋରୁ ମୂତ ପ୍ରଭୃତି ଯାହା କିଛି
ସବୁ ଗଡ଼ିଯାଇ ଗାତ ଭିତରେ ପଡ଼ିବ
। ଏଣେ ଘର ଓଳେଇ ଅଳିଆ,
ଗୋବର
ସବୁ ପକାଇ ଦିଅନ୍ତି ସେ ଗୋବର
ଖାତରେ । ତା ଉପରେ ଗୋଟାଏ ଘୋଡ଼ଣି
ଘୋଡ଼ାଇ ଦିଆଯାଏ । ଏହିପରି ଗୋବର
ସବୁ ଜମାଇ ଏକାଠି ବହୁତ ଦିନ ସଢ଼ିଗଲେ
ସେଠୁ ଉଠାଇ ନେଇ ଜମିରେ ପକାଇ
ଦଅନ୍ତି ।
ଫାରମ୍
ଲୋକଙ୍କ ଶିକ୍ଷାରେ ଅନେକ ନୂଆ
ନୂଆ ଉପକାରୀ ସାର ବ୍ୟବହାର କରାଗଲା,
ଯାହାର
ଗୁଣ ଗୋବର ଖତ ପରି । ଜମିରେ ଫସଲ
ହେବାର ଏକମାସ ପୂର୍ବରୁ ସେଠି
ଧଣ୍ଡିଚା ବା ଛଣପଟ ବୁଣି ଗଛ ଦେଢ଼ଫୁଟ
ଉଚ୍ଚ ହୋଇଗଲେ ତାକୁ ଲଙ୍ଗଳ ଓ ମଇ
ଦେଇ ଜମିରେ ସଢ଼ାଇଦିଅନ୍ତି ।
ଧାନ ରୋଇବା ପାଇଁ ବୈଶଖ ଜ୍ୟେଷ୍ଠରେ
ଧଣ୍ଡିଚା ବୁଣି ଏକ ମାସ ପରେ ତାକୁ
ଚଷି ସଢ଼ାଇଦିଅନ୍ତି । ସାତ ଆଠ
ଦିନ ପାଣିରେ ସଢ଼ିଗଲେ ହଳ ଓ ମଇ
ଦେଇ ଧାନ ରୁଆ ହୁଏ ।
ଯେଉଁ
ଜମିରେ ସାର କମିଯାଇଥାଏ,
ସେଠି
ଚିନାବାଦାମ,
ମୁଗ,
ବରଗୁଡ଼ି
ଚାଷ କରନ୍ତି । କାରଣ ତାହା ଦ୍ୱାରା
ଜମିର ଉର୍ବରା ଶକ୍ତି ବଢେ଼ ।
ଫାର୍ମ
ଲୋକେ ଘର ଘର କରି ବୁଝାଇଲେ,
ଅଳିଆକୁ
ଫୋପାଡ଼ି ଦିଅ ନାହିଁ । କାରଣ ଅଳିଆ
ଅତି ସୁନ୍ଦର ସାର । ପ୍ରତ୍ୟେକ
ଗୃହସ୍ଥ ଦଶ ହାତ ଲମ୍ବା,
ପାଞ୍ଚହାତ
ଚୌଡ଼ା,
ଦୁଇହାତ
ଗଭୀର ଗାତ ଖୋଳି ରଖନ୍ତି । ତହିଁରେ
ଘାସ,
ଅଳିଆ,
ପଚାପତ୍ର,
ନଡ଼ା
ପ୍ରଭୃତି ଯାହା କିଛି ସବୁ ପ୍ରତିଦିନ
ପକାଇଦିଅନ୍ତି । ଦୁଇ ତିନି ଫୁଟ
ଉଚ୍ଚ ହେଲେ ତାକୁ ଚୌରସ କରି ଦେଇ
ତା ଉପରେ ଗୋରୁମୂତ ଓ ଗୋବର ପାଣି
ଛିଞ୍ଚି ଦିଅନ୍ତି । ପୁଣି ଅଳିଆ
ଜମା ହୁଏ । ତିନି ଚାରି ମାସ ରହି
ସଢ଼ିଲା ପରେ ସେ ଖତକୁ ଆଖୁ,
ଆଳୁ
ଚାଷ ପ୍ରଭୃତିରେ ଦିଅନ୍ତି ।
ଗାଁରେ
ପନିପରିବା ପୂର୍ଣ ହୋଇଗଲା । ଯେ
ଯେଉଁଠି ବାରିସବୁ ପଡ଼ିଆ ପକାଇ
ରଖିଥିଲେ,
ସମସ୍ତେ
ନୂଆ ଉତ୍ସାହରେ ଲାଗି ପଡ଼ିଲେ ।
ବାଲିଆ
ଅଥଚ ଉର୍ବରା ମାଟି ଓ ପୋଖରୀ ହୁଡ଼ା
ଦେଖି କଦଳୀ ଗଛମାନ ପଡ଼ିଗଲା ।
କାର୍ତିକ ଓ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ମାସରେ
ସାତହାତ ଛାଡ଼ି ହାତେ ଗହୀର ଗାତ
ସବୁ ଖୋଳା ହୁଏ । ତହିଁରେ ପାଉଁଶ,
ଖତରା
ମାଟି ଓ ଚଷୁ ପ୍ରଭୃତି ଦେଇ କଦଳୀପୁଆ
ପକାନ୍ତି । ଗଛ ବଡ଼ ହୋଇଗଲେ ତଳେ
ବେଶୀ ପୁଆ ରଖାଇ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ
।
ପୂର୍ବେ
ଏ ଗାଁରେ କୋବି କୋବି ଚାଷ ପ୍ରାୟ
ଦେଖା ନ ଥିଲା,
ଅଥଚ
କୋବିରୁ ବେଶୀ ଲାଭ ମିଳେ । ଏଥର
ପ୍ରଚୁର କୋବି-ଚାଷ
ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଶ୍ରାବଣ ଶେଷ ଓ
ଭାଦ୍ରବ,
ଆଶ୍ୱିନ
ମାସରେ ହାଣ୍ଡିମାନଙ୍କରେ ମାଟି
ପୂରାଇ ତହିଁରେ ହୁଙ୍କାମାଟି,
ଖତ
ଓ ପିଡ଼ିଆ ମିଶାଇ ଦେଇ ମଞ୍ଜି ବୁଣନ୍ତି
ଓ ତାହା ଉପରେ କିଛି ଗୁଣ୍ଡିମାଟି
ଛିଞ୍ଚିଦେଇ ପାଣି ଛିଞ୍ଚନ୍ତି ।
ତିନି ଚାରି ଦିନ ପରେ ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ
ତଳିଗୁଡ଼ିକୁ ଉଠାଇ ନିଅନ୍ତି ।
ତା ନ କଲେ ବର୍ଷାପାଣିରେ ଚାରା ନଷ୍ଟ
ହୋଇଯିବ । ଯେତେ କାକର ପଡେ଼,
ଚାରା
ସେତେ ବଢେ଼ । ଚାରା ମୂଳରେ ପିମ୍ପୁଡ଼ି
ହେଲେ ପାଉଁଶ ପକାନ୍ତି । ମଞ୍ଜି
ବୁଣିବାର ମାସେ ପରେ ଚାରାକୁ
କ୍ଷେତକୁ ଉଠାଇ ଦିଅନ୍ତି । କ୍ଷେତରେ
ଖତ,
ପିଡ଼ିଆ
ଓ ସାର ଦିଆ ହୋଇଥାଏ । ଗଛ ବଡ଼ ହେଲେ
ପିଡ଼ିଆ,
ଛେଳିଲଣ୍ଡି
ଓ ପାରାଗୁହ ସଢ଼ାଇ କରି ଦିଅନ୍ତି
। ଫୁଲ ଓ ବନ୍ଧାକୋବି ଦୁଇ ଦୁଇ ଫୁଟ
ଦୂରରେ ଓ ଓଲକୋବି ଫୁଟେ ଲେଖାଁଏ
ଦୂରରେ ଲଗାନ୍ତି । ରୋଇବା ପରେ
ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ପାଣି ଦିଆହୁଏ । ରୋଇବା
ପରଦିନଠାରୁ ଚେର ଧରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତି
ଚାରାକୁ ବଡ଼ ବଡ଼ ପତ୍ର ବା ଖରାରେ
ଖରାବେଳେ ଢ଼ାଙ୍କିଦିଅନ୍ତି ।
ପାଣି ମଡ଼ାଇ କାର୍ତିକ ମାସରେ
ପିଡ଼ିଆ ଦେଇସାରି ହୁଡ଼ା ଟେକିଦିଅନ୍ତି
। ପ୍ରୟୋଜନ ଅନୂସାରେ ପାଣି ଦିଆଯାଏ
। ଲଗାଇବା ଦିନଠାରୁ ତିନି ଚାରି
ମାସରେ କୋବି ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ
ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯାଏ ।
ଯେଉଁ
ଫୁଲକୋବି ମଞ୍ଜି ରଖାଟାଏ,
ତାକୁ
ଫୁଲ ଫୁଟିବାର କିଛିଦିନ ପୂର୍ବରୁ
କ୍ଷେତରୁ ଓପାଡ଼ି ନେଇ ଭଲ ସାରମାଟି
ଦେଇ ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନରେ ଲଗାଇଦିଅନ୍ତି
। ତହିଁରୁ ଯେଉଁ ବିହନ ହୁଏ,
ତାହା
ଭାରି ସତେଜ ।
ଗାଁରେ
ଆହୁରି ଗୋଟିଏ ନୂଆ ଫସଲ ହେଲା ।
ତାହା ହେଉଛି ପୋଟଳ । ଫାରମରୁ ପୋଟଳ
ଚେର ଅଣାହୋଇ ବଣ୍ଟାହେଲା । ଆଶ୍ୱିନ,
କାର୍ତ୍ତିକ ମାସରେ ଚାରି ଚାରି ହାତ ଛାଡ଼ି
ହାତେ ଓସାର ଓ ହାତେ ଗହୀର ଗାତରେ
ଚାରି ପାଞ୍ଚଖଣ୍ଡ ପୁରୁଣା ଗଛର
ସରୁ ଡ଼ଙ୍କ ପୋତି ମାଟି ଘୋଡ଼ାଇଦିଅନ୍ତି
ଓ ଚେର ଉଷୁମ ପାଇବ ବୋଲି ଉପରେ
କୁଟା ଢ଼ାଙ୍କି ଦିଅନ୍ତି । କୁଟା
ଉପରେ ପାଣି ଢ଼ଳାଯାଏ । ପନ୍ଦର
କୋଡ଼ିଏ ଦିନ ପରେ ଯେତେବେଳେ ଗଛ
ବାହାରେ,
ସେତେବେଳେ
କୁଟା କାଢ଼ିନିଅନ୍ତି ଓ ହୁଡ଼ା
କରିଦିଅନ୍ତି । ପୋଟଳ ଭୁଇଁରେ ବି
ମାଡେ଼,
ରଞ୍ଜାରେ
ବି ଲଟାଏ । ତଳୂ ଯତ୍ନକରି ଘାସ
ଓପାଡ଼ି କିଆରୀକୁ ସଫା ରଖନ୍ତି
। ଡ଼ଙ୍କ ବହଳ ହେଲେ କଅଁଳ ଡ଼ାଳକୁ
ଭାଙ୍ଗିଦେଇ ମୂଳ ନାଳକୁ ବଢ଼ିବାକୁ
ଦିଅନ୍ତି,
ନ
ହେଲେ ଫଳ ଝଡ଼ିପଡ଼ିବ । ଚୈତ୍ର
ମାସରେ ଫଳ ଫଳେ । ପୋଟଳ ଗଛ ତିନି
ଚାରି ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହେ ।
ଏଥିରେ ଯାହା ଖର୍ଚ୍ଚ ହୁଏ,
ତାହାର
ଚାରି ପାଞ୍ଚ ଗୁଣ ଲାଭ ହୁଏ । ଗାଁରେ
ଯେଉଁଠି ଉର୍ବର ମାଟି,
ସେଠି
ପୋଟଳ ଚାଷ ହେଲା ।
ଅଙ୍ଗୁର
ଡ଼ାଳ ପୋତିଲେ ଗଛ ହୁଏ । ଶୀତଦିନେ
ନାଳକୁ କାଟି ଲଗାଯାଏ;
ଚେର
ହେଲେ ବର୍ଷା ପୂର୍ବରୁ ଜମିରେ
ଲଗାଯାଏ । ଭାଡ଼ି କରାଯାଏ ।
ଚୈତ୍ରଠାଣୁ ଆଷାଢ଼ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ଏହାର ଫଳ ମିଳେ । ମାର୍ଗଶିର ଓ
ପୌଷମାସରେ ଅଙ୍ଗୁର ଗଛର ଚେର କାଟି
କୋଡ଼ିଏ ଏକୋଇଶ ଦିନ ମୂଳକୁ ଖୋଲା
ପକାନ୍ତି । ପରେ ଶୁଖୁଆସାର ପ୍ରଭୃତି
ଦେଇ ଗାତକୁ ବନ୍ଦ କରିଦିଅନ୍ତି
। ପ୍ରୟୋଜନ ଅନୁସାରେ ଡ଼ାଳ ଓ ଚେର
ଛାଣ୍ଟି ଦିଆଯାଏ । ଗାଁରେ ଅନେକ
ଅଙ୍ଗୁର ଗଛ ଲଗାହେଲା ।
ଛାଇତଳ
ବାରିରେ ସପୁରି ଲଗାହେଲା । ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଆଷାଢ଼
ମାସରେ ପୁଆ ପୋତାହୁଏ । ମାର୍ଗଶିର
ମାସରେ ଗଛ ମୂଳ କୋଳି ସଢ଼ା ଗୋବର
ଦିଆଯାଏ । ଫଳ ଉପରେ ଥିବା ପୁଆ
ଅପେକ୍ଷା ଗଛମୂଳରେ ଥିବା ପୁଆ
ବେଶୀ ଲଗାହେଲା । କାରଣ ତହିଁରେ
ଶୀଘ୍ର ଫଳ ଫଳେ ।
କେହି
କେହି ଡ଼ାଳିମ୍ବ ବଗିଚା କଲେ ।
ଜମିରେ ଚୂନ ମିଶାଇ ଦିଅନ୍ତି ଓ
ଗୋବରଖତ,
ପିଡ଼ିଆ
ଦିଅନ୍ତି । ଗଛଗୁଡ଼ିକୁ ଛାଡ଼ି
ଛାଡ଼ି ଲଗାଇଥାନ୍ତି ।
ଅନେକ
ମିଠାଲେମ୍ବୁ ଳଗାଇଲେ । ଶୀଘ୍ର
ଫଳିବ ବୋଲି ଗଛଗୋଟିକ ଟ୦.୧
ଠାରୁ ଟ ୦.୫
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦେଇ ଫାରମରୁ କଲମିଗଛ
କିଣି ଆଣିଲେ । ଦୋରସା ମାଟିରେ
ନିଗଡ଼ା ଭୂଇଁରେ ଲେମ୍ବୁ ଲାଗିଲା
। ମାଟିରେ ଚୂନ ମିଶାହେଲା । ଦଶପନ୍ଦର
ହାତ ଛାଡ଼ି ଛାଡ଼ି ଦୁଇ ହାତ ଚଉଡ଼ା
ଦୁଇ ହାତ ଗହୀର ଗାତ ସବୁ ଖୋଳାହେଲା
। ଗାତ ଭିତର ଘସି-ନିଆଁରେ
ପୋଡ଼ା ହେଲା । କାରଣ ଏଥିରେ ଉଇରୁ
ରକ୍ଷା ମିଳିପାରିବ । ପରେ ବାଲି
ଓ ଖାରମାଟି,
ପୁରୁଣା
ଗୋବରଖତ ଓ ଛେଳିଲଣ୍ଡି ମିଶାଇ
ମାଟି ପୂରାଇ ଦିଆହେଲା । ବର୍ଷା
ପୂର୍ବରୁ ଗାତ ଖୋଳା ହୋଇ ରହିଥାଏ
। ଯେପରି କି ତହିଁରେ ଥିବା ମାଟି
ଦବିଯିବ । ତା ପରେ ଆଶ୍ୱିନ କାର୍ତ୍ତିକରେ
ତହିଁରେ କଲମି-ଗଛ
ଲଗା ହୁଏ ।
ବର୍ଷକ
ପରେ ଗଛ ଚାରିପାଖ ଖୋଳି ସଢ଼ା
ଗୋବରଖତ ଓ ଆମୋନିଆ ସାର ଦିଆ ହୁଏ
। ପୁଣି ଦୁଇ ବର୍ଷରେ ଫସପେଟ୍ ସାର,
ଶୁଖୁଆସାର
ଓ ଗୋବରଖତ ଦିଆହୁଏ । ବର୍ଷାଦିନେ
ପାଣି ଯିବା ପାଇଁ ମନ୍ଦାରୁ ନାଳି
କଟା ହୁଏ ।
ଖରାଦିନେ
ଗଛମୂଳ ଖୁସାଇ ପାଳ ବା ଶୁଖିଲା
ପତ୍ର ବିଛାଇ ଦେଲେ ମାଟିରୁ ଶୀଘ୍ର
ବତର ଚାଲିଯାଏ ନାହିଁ । ନାଗପୁର
ଲେମ୍ବୁ ସାଧାରଣତଃ ବର୍ଷକେ ଦୁଇଥର
ଫଳେ;
ଥରେ
ମାଘ ଫାଲଗୁନରେ ଫୁଲ ଧରେ,
ପୁଣି
ଥରେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଆଷାଢ଼ରେ
। ମାଘ ଫାଲଗୁନର ଫୁଲରୁ ଯେଉଁ ଫଳ
ହୁଏ,
ତାହା
ଖରା ଲାଗି ଝଡ଼ି ପଡ଼ିବାର ଦେଖିଲେ,
ଗଛ
ମୂଳରେ ଅଧିକ ପାଣି ଦିଆ ହୁଏ ଓ
ପିଚକାରୀରେ ଉପରକୁ ପାଣି ଫୋପଡ଼ା
ହୁଏ । ବର୍ଷା ସମୟରେ ଯେଉଁ ଫୁଲ
ହୁଏ ତାର ଫଳ ମାଘଠାରୁ ଚୈତ୍ରମାସ
ଭିତରେ ପାଚେ । ଏ ଫଳ ଅଧିକ ମିଠା
ହୁଏ ।
ଚାଷର
ଉନ୍ନତି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗୋ-ଜାତିର
ଉନ୍ନତି ଦିଗରେ ମଧ୍ୟ ଚେଷ୍ଟା
ହେବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ଗୋରୁର
ଖାଦ୍ୟ ବଢ଼ାଇବା ପାଇଁ ଯତ୍ନ
କରାହେଲା । ଫାରମରୁ ବଡ଼ ଘାସର
ମଞ୍ଜି ଅଣାହୋଇ ଲଗା ହେଲା । ଏଥିପୂର୍ବରୁ
ଲୋକଙ୍କର ଧାରଣା ନ ଥିଲା ଯେ,
ଘାସ
ଚାଷ କରା ହୋଇପାରେ । ଖରାଦିନେ
ଘାସ ଉଣା ହୋଇ ଗୋରୁଙ୍କର ବଡ଼ କଷ୍ଟ
ହୁଏ । ତେଣୁ ଫାର୍ମ ଲୋକଙ୍କ
ଶିକ୍ଷାରେ ପୂର୍ବରୁ ଘାସକୁ ଗାତରେ
ଖଣି ପଖାଇ ଢ଼ାଙ୍କି ସାଇତି ରଖାହୁଏ
। ତାହା ଛଡ଼ା ଗୋରୁମାନଙ୍କୁ
ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣରେ ଭୁଷି,
ପିଡ଼ିଆ,
କୋଳଥ,
କୁଳୁଚି
ଓ କପାମଞ୍ଜି ଦିଆହୁଏ । ଏହିପରି
ସମସ୍ତେ ଗୋଜାତି ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି
ଦେଲେ ।
ବି.ଦ୍ର. - ଏହି ଲେଖାଟି ଗୋପୀନାଥ ମହାନ୍ତି କୃତ 'ଭୌଗଳିକ କାହାଣୀ'ରୁ ଆହୃତ ।
No comments:
Post a Comment