କଲେଜ ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ପ୍ରତି

ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସ

ରେଭେନ୍ସା ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ (ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ - ୱିକିମିଡିଆ କମନ୍ସ୍)

କେତେ ଦିନ ତଳେ 'ସମାଜ'ରେ 'କଲେଜରେ ସ୍ୱର୍ଗପ୍ରାପ୍ତି' ବୋଲି ଗୋଟିଏ ଲେଖା ବାହାରି ଥିଲା । ସେ ବିଷୟ ନେଇ ଓଡିଶାର ଛାତ୍ର ମହଲରେ ଓ ସମ୍ୱାଦପତ୍ର ମଧ୍ୟରେ ଟିକିଏ ଚହଳ ପଡ଼ି ଯାଇ ଥିବାରୁ ଜଣା ଯାଏ । କଲେଜ ଛାତ୍ରଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅଧିକାଂଶ ଓଡ଼ିଆ କାଗଜ ପଢ଼ନ୍ତି ନାହିଁ, ପଢ଼ିବାର ସୁବିଧା ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ । ସମାଜ ଲେଖାରେ ସେମାନଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ପଡ଼ିଥିବା ଭାଗ୍ୟର କଥା । ସେ ଲେଖାରେ କେତେକ କଲେଜ ଛାତ୍ରଙ୍କ ମନରେ କ୍ରୋଧ ଆସି ଥିବାର ଜଣା ଯାଏ । କେତେ ଜଣ ଉପାଧିଧାରୀ ଛାତ୍ରଙ୍କ ମନରେ କ୍ରୋଧ ଆସି ଥିବାର ଜଣା ଯାଏ । 

କେତେ ଜଣ ଉପାଧିଧାରୀ ଛାତ୍ର ତହିଁର ଏକ ପ୍ରତିବାଦ ଦୀପିକାରେ ପ୍ରକାଶ କରି ଥିଲେ । ଉକ୍ତ ଲେଖାଟି ସମ୍ପାଦକୀୟ ସ୍ତମ୍ଭରେ ବାହାରି ଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା, ସେମାନେ ମତେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଆକ୍ରମଣ ଓ କଟାକ୍ଷ କରିଛନ୍ତି । ମୁଁ ସେଥିରେ ଲେଶ ଦୁଃଖିତ ନୁହେଁ, ବରଂ ଓଡ଼ିଶାର ଛାତ୍ରମାନଙ୍କୁ ନିସ୍ତେଜ ନିଷ୍କ୍ରଭ ଏବଂ ମ୍ରିୟମାଣ ଦେଖିଲେ ମୋର ଦୁଃଖ ଓ ଗ୍ଲାନି ହୋଇ ଥାଏ । ସତ୍ୟବାଦୀ ସ୍କୁଲରେ ଛାତ୍ରମାନଙ୍କର ଉତ୍‌ଫୁଲ୍ଲତା ଓ ସ୍ଫୂର୍ତ୍ତି ନିମନ୍ତେ ଆମ୍ଭେମାନେ ନାନା ପ୍ରକାର ବିଧି ବ୍ୟବସ୍ଥା କରି ଥିଲୁ । ପ୍ରୋକ୍ତ ପ୍ରବନ୍ଧରେ ବିଳାସିତାର ନିନ୍ଦା କରା ଯାଇ ଥିଲା । ଏବେ ସୁଦ୍ଧା ମୁଁ ସହସ୍ର ମୁଖରେ ବିଳାସିତାର ନିନ୍ଦା କରୁ ଅଛି । ବିଳାସିତା ଛାତ୍ର ଜୀବନରେ ସର୍ବଥା ପରିହାର୍ଯ୍ୟ, ବିଶେଷତଃ ଓଡ଼ିଶାର ବର୍ତ୍ତମାନ ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଶର ଆଶା ଭରସାର ସ୍ଥଳ ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ପକ୍ଷେ ଏହା ଦୂଷଣୀୟ । 

ଛାତ୍ରମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ଯେତେ ଦୋଷୁ ନାହିଁ, ଶିକ୍ଷାନୀତି ଓ ପ୍ରଣାଳୀକି ଦୋଷୁଛି । ପ୍ରବନ୍ଧଟିକୁ ପଢ଼ି ନାହାନ୍ତି । ସେଥିରେ ଗଣେଶ ପୂଜାର ନାମ ଗନ୍ଧ ନାହିଁ । ଗଣେଶପୂଜା ଉପଲକ୍ଷେ କରାଯାଇଥିବା ନାଟକ ଅଭିନୟର ବିଷୟ ଆଦୌ ଲେଖା ନାହିଁ । ଗଣେଶପୂଜା ବା ସେହି ପରି ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜାତୀୟ ଉତ୍ସବରେ ନିର୍ଦୋଷ ଆମୋଦ ପ୍ରମୋଦ କରିବା କଦାପି ଦୋଷାବହ ନୁହେଁ, ବଡ଼ ବଡ଼ କଲେଜ ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ପକ୍ଷେ ଏଭଳି ଘଟନାରେ ନାଟକ ଅଭିନୟ ଶିକ୍ଷାର ଏକ ଅଙ୍ଗ ବୋଲି ମୁଁ ମନେ କରେ । ଗଣେଶପୂଜା ଓ ସରସ୍ୱତୀ ପୂଜା ସମାରୋହରେ ସତ୍ୟବାଦୀ ସ୍କୁଲରେ ହେଉ ଥିଲା । ପଦ୍ୟାବୃତ୍ତି ଅଭିନୟ ପ୍ରଭୃତି ସାହିତ୍ୟିକ ଆମୋଦ ଏ ଉତ୍ସବରେ ପ୍ରଧାନ ଅଙ୍ଗ ରଖା ଯାଇ ଥିଲା । 

ଛାତ୍ର ସମାଲୋଚକମାନେ ନ ବୁଝି ନ ପଢ଼ି ଯେପରି ଅନ୍ଧାରରେ ଚେକା ମାରିଛନ୍ତି, ଓଡ଼ିଶାର କୌଣସି କୌଣସି ସମ୍ୱାଦପତ୍ର ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ସମାଜ ଲେଖାର ପ୍ରତିବାଦ କରିଛନ୍ତି । ଯେପରି ଦେଖୁଛି, ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ମନକୁ ସେ ଲେଖାରେ ଗୋଟିଏ କଥା ବଡ଼ ବାଧିଛି । କିନ୍ତୁ, ଓଡ଼ିଶାରେ ବାପ ଭାଇ ଖୁଡୁତା ଏପରିକି ମା' ମାନେ ଅନେକ ସମୟରେ ପୁଅ ଭାଇ ପୁତୁରାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟରେ ବିରକ୍ତି ବା ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲେ ପ୍ରାୟ କହିଥାନ୍ତି, କୁଳକ୍ଷୟ ବେଳକୁ ଘୋଡ଼ାମୁହଁ। ଜାତ । ଏ କଥାଟାର ବ୍ୟବହାର ଦେଶରେ ଏତେ ସାଧାରଣ ଯେ, କେହି ପ୍ରାୟ ତେତେ ଛଳ କରନ୍ତି ନାହିଁ । 

ଯଦି ଏହା ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ଛାତ୍ରମନରେ ଆଘାତ ହୋଇଥାଏ ସେଥିଲାଗି ମୁଁ ବିଶେଷ ଦୁଃଖିତ ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ସରଳ ଭାବରେ କହୁଛି, ଏହା ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମୋର କ୍ରୋଧ ନୁହେଁ ସ୍ନେହ ଓ ଆଦରର ପରିଚୟ । ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜର ବୋଲି ଭାବେ । ଆପଣାର ପୁଅ ପୁତୁରା ଭାଇ ଭଣଜା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖେଁ ବୋଲି ଏପରି ଭାବରେ କହି ପକାଇ ଥିଲି । ଦୀପିକାରେ ପ୍ରକାଶିତ ପ୍ରତିବାଦରେ ସେମାନେ ନିଜର ମିତବ୍ୟୟିତାର ପ୍ରମାଣରେ ଗୋଟାଏ ହିସାବ ଦେଖାଇ ଅଛନ୍ତି । ଦରକାର ନ ଥିଲା, ତେବେ ମିତବ୍ୟୟିତାର ଆବଶ୍ୟକ ସେମାନେ ବୁଝିଛନ୍ତି, ଏହା ହିଁ ମୋ ପକ୍ଷରେ ଆହ୍ଲାଦ । 

ଏ ପ୍ରତିବାଦ ସହ, ଆଉ ଏକ ପ୍ରତିବାଦ ବହୁସଙ୍ଖ୍ୟକ କଲେଜ ଛାତ୍ରଙ୍କ ସ୍ୱାକ୍ଷରରେ ଦୀପିକାରେ ବାହାରିଛି । କଟକର କେତେକ ସ୍କୁଲର ଛାତ୍ର ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ସମର୍ଥନ କରି ଅଛନ୍ତି । ମୋ ପ୍ରତି କଲେଜ ଛାତ୍ରମାନେ କଟାକ୍ଷ କରି ଥିବାରୁ ଏମାନେ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି। ଛାତ୍ରସମାଜର ଏ ସ୍ନେହ ଆଦରକୁ ମୁଁ ପରମ ବିପଦ ବୋଲି ମଣୁଛି । କିନ୍ତୁ ମୋ ମତରେ ଏ ପ୍ରତିବାଦ ଆବଶ୍ୟକ ନ ଥିଲା। ଛାତ୍ରସମାଜର ଯେ ମତେ ଯାହା କହନ୍ତୁ ନିନ୍ଦା କରନ୍ତୁ ବା ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତୁ । ଆଦର କରନ୍ତୁ ବା ଅପମାନ କରନ୍ତୁ, ସେ ସମସ୍ତେ ମୋ ନିଜର। ମୋ ନିଜ ପୁଅ ପୁତୁରାଙ୍କଠାରୁ ଯେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ବ୍ୟବହାର ପାଇଲେ ସୁଦ୍ଧା ସେମାନଙ୍କୁ ଯେପରି ଭଲ ପାଇ ମୁଁ ରହି ନ ପାରେ, ଛାଡ଼ି ଅଲଗା ହୋଇ ନ ପାରେ, ଛାତ୍ରସମାଜ ମୋତେ ଯେ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖୁ ପଛକେ ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ହୃଦୟରୁ ଅନ୍ତର କରି ପାରିବି ନାହିଁ । 

ଉତ୍କଳର ଭବିଷ୍ୟତ ଲାଗି ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଯୁବକ ଶିକ୍ଷିତ ଯୁବକ ସମାଜ ଆଡ଼କୁ ସତୃଷ୍ଣ ନୟନରେ ଅନାଇ ରହି ଅଛି । ଏ ହାହାକାରମୟ ତମସାଚ୍ଛନ୍ନ ଦେଶରେ ସେହିମାନେ ଏକା ଆଶାର ଆଲୋକ ରେଖା । ପ୍ରଭୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଆୟୁ, ବଳ, ବୀର୍ଯ୍ୟ ଉତ୍ସାହ, ସାଧନା, ଶକ୍ତି, ସୁବିଚାର ଦିଅନ୍ତୁ; ସେମାନେ ଦେଶର କୃତିସନ୍ତାନ ହୋଇ ଏ ଜାତିର କଲ୍ୟାଣ ସାଧାନରେ ସଦା ନିରତ ହୁଅନ୍ତୁ; ଏହା, ମୋର ଆନ୍ତରିକ କାମନା ।

(ସମାଜ ୮ମ ଭାଗ,୨ୟ ସଂଖ୍ୟା ତା ୯-୧୦-୧୯୨୬)